Zaterdag dreigen gewelddadige neonazi’s met chaos in Molenbeek. “Génération Identitaire”, een Franse groep, dreigt met een verboden mars waarvoor in verschillende Europese landen gemobiliseerd wordt. Na de gebeurtenissen van afgelopen zondag aan de Beurs is het duidelijk dat dit niet mag onderschat worden. Een tegenactie is gepland en van groot belang. Afspraak zaterdag om 13u aan de Beurs.

Minimaliseren van fascisme

Na de gebeurtenissen aan de Beurs afgelopen zondag was er iets opmerkelijk aan de hand in de Nederlandstalige media. Er werd plots wel heel veel begrip aan de dag gelegd voor de hooligans. Een getuigenis van ene ‘Rudy S’ werd in gevestigde media overgenomen, terwijl het duidelijk een gefrabiceerde poging tot rechtvaardiging van het hooligan-geweld was. Eerst was Rudy S een “linkse” aanwezige op de wake, nadien plots een politie-agent. En dit terwijl het een extreemrechtse hooligan was. De media die dit bericht overnamen, laten hun kolommen blijkbaar volschrijven door een hedendaagse Goebbels?

Natuurlijk waren er meningsverschillen onder de hooligans, dat merkten wij aan de Beurs ook op. Maar het waren de methoden van enkele fascisten en neonazi’s die dominant waren. Dit was enkel mogelijk door de bereidwillige medewerking van de politie, zowel in Vilvoorde als in Brussel. Die hooligans die stellen dat de neonazi’s een kleine minderheid waren, krijgen zaterdag een kans om dit te bewijzen. Zullen ze mee opstappen in een actie die openlijk georganiseerd is door neonazi’s of niet?

Helemaal gek wordt het als een krant als ‘De Standaard’ de geplande verboden neonazi-mars van zaterdag beschrijft als een betoging van “radicalen” en nog als “het Greenpeace van extreemrechts.” Hoe kan je dit anders lezen dan een minimaliseren van een gewelddadige groep neonazi’s? Laat er ons ook eens een manke vergelijking tegenaan gooien om onze verbijstering over de titel “het Greenpeace van extreemrechts” meteen voor iedereen, de reactionaire ijzeren tante Mia Doornaert incluis, duidelijk te maken: “De Standaard, de SS-gazet van het huidige Vlaams medialandschap.” Critici zullen opmerken dat vergelijkingen met