Zoals we reeds zeiden: “het is weer de tijd van het jaar”.

In HLNB/Regio vonden we een artikel onder de titel: “Johan, de indiaan van Schoten.”

Het artikel werd geschreven door journaliste Nina Bernaerts. Nu zou men van journalisten toch wel meer kritisch onderzoek mogen verwachten, maar hier vond men dat blijkbaar niet nodig en is het duidelijk dat de journaliste in kwestie even bespeelbaar is als de rest van het cliënteel.

Wij citeren uit het artikel:

Midden in een woonwijk in Schoten staat het idyllische huis van Johan en Sandra, twee Vlamingen die van de indianencultuur hun levenswijze hebben gemaakt. 

In hun tuin staat een grote Mongoolse Yurt, daarnaast een zweethut.

Met zijn lang haar en zijn ingetogen en oprechte karakter, lijkt het alsof Johan een volbloed indiaan is. De eeuwenoude ceremonies die Johan nu aan de man brengt zijn redelijk uniek in België. "Je begint hier niet zomaar aan. Ik ben bij de Kogi-indianen in Columbia en bij de Noord-Amerikaanse indianen geweest. Daar heb ik de ceremonies geleerd. Dat is redelijk uniek, als blanke kom je daar eigenlijk zelden binnen.".........

.........Vrij zijn

Enkele jaren geleden besloot Johan Nature's Call op te richten.

"Ik heb allerlei jobs gedaan in mijn leven, hoofdzakelijk in de technische sector, maar acht jaar geleden was voor mij de maat vol. Ik wilde terug naar waar ik voor bestemd was: vrij zijn. Ik wilde niet langer voor een baas werken. Daarom heb ik Nature's Call opgericht. Ik heb een winkeltje en we houden regelmatig activiteiten."

Met Nature's Call organiseert Mariën maandelijks een zweethutceremonie in zijn tuin. Hij krijgt dan deelnemers uit heel Vlaanderen over de vloer, tussen de 6 en 16 per sessie. .......

 ..........We zijn vandaag met zes deelnemers van alle leeftijden en diverse achtergronden: een magazijnier, een radiopresentatrice en vuurman Koen, die in het dagelijks leven in de IT-sector zit. Nu al maak ik me druk dat ik het niet zal volhouden. Plus: we moeten eerst samen 'bidbuideltjes' maken, met tabak en kruiden, maar ook met wensen en intenties. In het dagelijkse leven sta ik met mijn twee voeten op de grond en alhoewel ik de waarde van spiritualiteit in zie, gaat het meestal aan me voorbij. Ik heb het er dan ook moeilijk mee: me verbeelden dat ik wensen en intenties in een buideltje steek. Wat me wel aangenaam verrast, is de relaxte sfeer. Er mag gelachen en gebabbeld worden. Eens de buideltjes gemaakt, gaan we kijken naar het vuur. Iedere deelnemer moet een steen kiezen en die presenteren aan de goden en aan moeder aarde. Ook hier laat het rationele wezen in mij zich niet uitschakelen.

Daarna start de ceremonie. Ronde 1. Na amper tien minuten ben ik doorweekt, maar de warmte is aangenaam. Uiteindelijk brengt het donker me van slag, niet de hitte. Geen enkel straaltje licht dringt de zweethut binnen. Ik doe mijn ogen dicht en luister naar het gezang van begeleider Johan en vuurman Koen. In de tweede en derde ronde lukt het me om effectief los te laten, mijn rationele en sceptische zelf verlaat de zweethut. In de vierde ronde krijg ik het moeilijk. De aanhoudende hitte slaat me in het gezicht. Wanneer ik denk dat ik het niet langer volhoud, gaat de tent open. Koen en Johan zingen nog verder en door de stoom zie ik enkel hun schimmen. Ik waan mij even op een of andere Amerikaanse rivier en niet langer in een woonwijk in Schoten.........

Voor Mariën is het een levenswijze, maar tegelijk ook zijn broodwinning. "Ik heb het even moeilijk om gsm en computer achter te laten", erkent hij. "Maar ik heb van mijn levenswijze mijn job kunnen maken. Dat is een geluk."

Einde citaat.

Nature