Zo kwamen de fascisten toe op de stille Mars

Hoewel de grote samenkomst tegen de angst op vraag van minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon afgelast was, waren toch veel mensen net als de voorbije dagen naar de Beurs gekomen. Het was er stil. Enkele duizenden mensen bogen het hoofd, waren in gedachten verzonken, rouwden, staken kaarsjes aan of keken naar de honderden bloemen en kindertekeningen. Een vrouw doorbrak de stilte met een ingetogen stukje operazang.

Plots klinken er vanaf het Brouckèreplein luide mannenstemmen. Enkele honderden in het zwart geklede mannen – velen met het gezicht verborgen achter een bivakmuts – worden door de politie geëscorteerd richting het Beursplein. Aanvankelijk was er verwarring. Veel rouwenden aan de Beurs dachten dat het mensen waren die hun steun kwamen betuigen.

De mannen stormden door naar het monument dat de Brusselaars bouwden, ze scandeerden 'on est chez nous' en ontrolden spandoeken. Ik ga voor het spandoek staan en probeer te verhinderen dat ze het monument betreden, maar krijg meteen een slag in het gezicht. Ik heb op de knieën mijn bril moeten zoeken tussen de kaarsjes en bloemen. Enkele fascisten vertrappelen de bloemen en kaarsjes.

Andere mensen delen ook in de klappen. Ouders met kinderen proberen in paniek weg te geraken. Maar de politie sluit al snel het hele plein hermetisch af. Zelfs journalisten worden niet doorgelaten. Een agent zegt: “Ze hadden beloofd vreedzaam te betogen.”

De fascisten bezetten even de trappen van de beurs en blijven hun vijandige slogans scanderen. Pas na een hele tijd grijpt de politie in en probeert hen te isoleren. Schuchter beginnen de Brusselaars hun geroep te overstemmen met boodschappen van vrede. Ze krijgen gestrekte armen en middelvinger als antwoord.