Door Blokbuster: http://blokbuster.be/nl/?p=8573

5 augustus 2016

De Olympische Spelen van 1936 werden twee jaar voor de machtsovername van Hitler in januari 1933 aan Berlijn toegekend. In de plaats van die beslissing te betreuren, werden de IOC-leiders verdedigers van de nazi-Spelen. Toen het nieuws kwam van de nazi-terreur tegen vakbondsmilitanten, communisten, socialisten en Joden, was er steeds meer steun voor een boycot van de Berlijnse Spelen. Er was daar veel steun voor in de VS, Frankrijk, Groot-Brittannië, Zweden, Tsjecho-Slowakije of Nederland. Een Amerikaanse peiling in 1934 gaf aan dat 42% van de Amerikanen voorstander was van een boycot. Het Amerikaanse Olympische Comité kende een crisis en stuurde haar voorzitter, Avery Brundage, naar Duitsland om erop toe te zien dat de Spelen zouden plaatsvinden binnen het kader van de “Olympische principes”. In werkelijkheid was de missie van Brundage een bewust manoeuvre om de boycotcampagne op een vals spoor te zetten. Brundage stelde dat die campagne de schuld was van “de Joden en de communisten”. Tijdens zijn bezoek aan Duitsland in september 1934, ontmoette hij Joodse atleten in aanwezigheid van drie nazi-leiders waaronder één in SS-uniform met een pistool. De Joodse atleten vreesden voor hun leven en durfden bij het gesprek geen kritiek geven op het nazi-regime. Brundage keerde terug naar de VS en pleitte ervoor om de Berlijnse Spelen ten volle te steunen.

Brundage werd later IOC-voorzitter (tussen 1952-72) en keek op naar Hitler. Hij was openlijk antisemitisch. Hij haalde Mein Kampf aan als een bron voor “spirituele inspiratie”. Zijn vriend, de Zweedse kapitalist Sigfrid Edström, werd later eveneens IOC-voorzitter (1946-52). Ook Edström was een sympathisant van het fascisme. Toen in 1934 dis