40 JAAR VLAAMS BLOK/BELANG MET ‘ZWARTE ZONDAG’-PARTY
Het Vlaams Belang viert zondag 1 oktober 2017 vanaf 11.00 uur aan het Steenplein in Antwerpen haar veertigjarig bestaan. De slogan is “40 jaar richtinggevend”, maar het feest is vooral doordrenkt met nostalgie naar de hoogdagen van het Vlaams Blok.
In een bijlage bij het jongste nummer van het Vlaams Belang-ledenblad wordt teruggeblikt op die 40 jaar. De geschiedenisschrijver-van-dienst gaat evenwel terug tot de Frontpartij die snel versnippert “en vanaf 1933 plaats ruimt voor een nieuwe eenheidspartij: het Vlaams Nationaal Verbond (VNV)”. Het Vlaams Belang vermeldt dat het VNV “de collaboratie in gaat”, maar een veroordeling van de collaboratie met de nazi’s volgt niet.
Dat is anders als de geschiedenis van de Volksunie (VU) opgerakeld wordt. Vlaams-nationalistische partij die zich in 1971 omvormt naar een beleidspartij, wat Karel Dillen doet opstappen bij de VU. In oktober 1977 richt Karel Dillen de Vlaams Nationale Partij (VNP) op. Een maand later richt Lode Claes de Vlaamse Volkspartij (VVP) op. Op “het laatste nippertje” komt het tot een akkoord tussen de VNP en VVP om, onder de naam ‘Vlaams Blok’, samen naar de parlementsverkiezingen van 17 december 1978 te trekken. Het Vlaams Blok krijgt 75.945 stemmen, in de kieskring Antwerpen geraakt Karel Dillen verkozen.
Na tegenvallende verkiezingen in 1981 en 1985 doet Karel Dillen afstand van zijn mandaat in de Kamer van Volksvertegenwoordigers ten gunste van Gerolf Annemans. Bij de verkiezingen in 1987 krijgt het Vlaams Blok drie verkozenen: Gerolf Annemans en Filip Dewinter in de Kamer van Volksvertegenwoordigers; Karel Dillen in de Senaat. In datzelfde jaar 1987 worden de ‘Vlaams Blok Jongeren’ opgericht, met Filip Dewinter als hun eerste voorzitter. Na de gemeenteraadsverkiezingen in 1988 doet het Vlaams Blok haar intrede in tien gemeenteraden: tien gemeenteraadsleden in Antwerpen (waar het Vlaams Blok in 1982 al twee verkozenen kreeg: de van Turks-Armeense afkomst zijnde Eric Deleu en de genaturaliseerde Nederlander Piet Mulder), en voorts telkens twee in Brasschaat, Edegem, Mortsel en Schoten, één in Lier en drie in Mechelen, twee in Gent, één in Lokeren en één in Sint-Niklaas.
Daarna volgen de up’s van de ‘Zwarte Zondag’ van 24 november 1991 met 405.247 stemmen voor de Kamer van Volksvertegenwoordigers en 18 parlementsleden in de Kamer en Senaat, tot de verkiezingen op 13 juni 2004 met 981.587 stemmen (24,2 % van de stemmen) en 32 verkozenen in het Vlaams Parlement.
Tussendoor lanceert Filip Dewinter het beruchte zeventigpuntenplan. “De uitwerking van het zeventigpuntenplan in 1992 plaatst de vreemdelingenproblematiek definitief op de politieke agenda”, luidt het in de recente geschiedschrijving door het Vlaams Belang. Dat een aantal van de punten uit dat zeventigpuntenplan gekopieerd zijn van voorstellen van het Front national (FN) van Jean-Marie Le Pen, en geïnspireerd zijn op maatregelen van Adolf Hitlers NSDAP, wordt verzwegen.
De achteruitgang van het Vlaams Blok, na een definitieve veroordeling voor racisme op 14 november 2004 van naam veranderd in Vlaams Belang, begint bij de gemeenteraadsverkiezingen op 8 oktober 2006. Het Vlaams Belang behaalt in Antwerpen met Filip Dewinter 33,5 % van de stemmen, maar wor