In de herfst van 1953 woonde ik met mijn zuster Betty Ann en nicht Pauline Peltier bij mijn grootmoeder Mary Dubois Peltier (die oorspronkelijk uit Canada kwam.)

Ik was 9 jaar oud, Betty en Pauline 6 jaar.

Wij leefden in een blokhut met twee kamers, op wat bekend stond als de hoogste heuvel in het reservaat.

Grootvader (Alex O. Peltier) had het eigenhandig gebouwd in de jaren 1940.

Grootvader was net gestorven aan longontsteking rond november of december 1953.

Wij leefden op de Turtle Mountain Little Shell Band of Native Nations , in Belcourt, Noord Dakota.

Op die herfstdag in september was ik, nog voor het ontbijt, buiten aan ’t spelen. Ik zag in de verte een grote stofwolk naderen die snel onze richting uitkwam. Dat kon enkel komen van een auto die heel snel reed.

Ik wist dat de enigen die zo’n snelle auto hadden de mensen van de BIA (Bureau of Indian Affairs) waren.

Ik wist dat ik verondersteld werd om me in het bos te gaan verstoppen, dat was de normale gang van zaken, dat werd reeds op vroege leeftijd aan de kinderen aangeleerd.

Wanneer we ons niet zouden verstoppen dan zou de regering ons stelen en zouden we nooit meer kunnen terugkeren.

Maar ik was nieuwsgierig en wou zien waar die auto zo snel naartoe reed.

Ik keek toe en staarde als onder hypnose naar de wagen die plots afsloeg en onze oprit kwam opstuiven.

De blanke man stapte uit de wagen en begon te praten met onze grootmoeder.

Wat hij niet wist was dat onze grootmoeder maar enkele woorden Engels kende en hem maar moeilijk kon verstaan, maar ik hoorde de woorden ‘kostschool’.

Dit woord boezemde alle Native kinderen angst in.

Ik werd bang.

Ik wou weglopen en in het bos vluchten om me te verstoppen, maar ik kon mijn grootmoeder, zuster en nichtje niet achterlaten.

Al wat ik nu wou doen was gillen en roepen dat ze ons met rust moeten laten. Ik zag dat de man gefrustreerd raak